پنجره ای رو به حیات و

طلوعی سرد با شاخه های درخت مو ؛

آنچنان همدیگررادرآغوش گرفته اند که

انگارهیچگاه فکرجدایی ندارند...

شومینه ای که گرسنه ی هیزم است و

سخت سر مخالفت با سرما را دارد ...

پنجره ای شیشه ای که از جدال سرما،

و گرمای هیزم اشک میریزد...

دخترکی چادر به سر با نانی که

دردست دارد از کوچه میگذرد...

یک دست گیره ی چادر و دستی دیگر

نانی که خرده های آن به زمین میریزد...

آری ؛

تنها دلهره ی من این بود...

سرما ، گنجشکان ، روزیشان ...

"حامی اسکندری"

نوشته شده در یادداشت ثابت - یکشنبه 93/12/25ساعت 9:31 عصر توسط حـــامی اسکندری نظرات ( ) |